Kerst met een beroemdheid

De heli landt bijna op het dak van Freedom Tower, New York. Ik ben met een Falcon 900EX naar Amerika gevlogen. Resultaat van het winnen van ‘een bijzondere Postcode Loterij’. Wist ik veel. De eerste verrassing was een kleermaker aan huis : een diep rode japon van zijde en organza moest er komen, hakschoenen gepast, mijn gezicht geplamuurd en haren gekapt. Zie je het voor je: 9 cm hoge hakken bij mijn motorisch gestoorde lijf? Het volgende moment zat ik in een zwarte limo, op weg naar Schiphol Oost. Daar stond Richard Branson, naast zijn privé jet. “Lovely meeting you Susana!”, zei hij met een smile van oor tot oor. “Let’s fly to the States, or we’ll be late for Christmas!” Het ging allemaal zo snel! Ik had echt niet voorzien dat ik in de privé jet van Branson naar New York Kennedy Airport zou worden gevlogen. Laat staan dat hij en ik met een slordige 1000 km/uur zouden zitten keuvelen bij een sprankelend glas champagne. Ik dacht dat dit het ‘bijzondere’ was van de Postcode Loterij, maar het bleek nog maar de opwarmer….

De heli landt met loeiende wieken op het dak van de Freedom Tower: 540 meter boven maaiveld. Slik. Ik ontwaar een haag mannenpakken in silhouet, iets verderop. En twee pinguin pakken dichtbij. Het is zo donker hier, waarom? De metropool ligt met duizenden twinkelende lichtjes onder mij. Ik ben nerveus, weet niet of ik me angstig moet voelen, of jubelend. Als ik eindelijk mag uitstappen, blijft mijn hak achter het weelderige organza van mijn rok haken. Ik struikel bijna, word onverwacht snel opgevangen, hoor: “Got ye!”, verlies mijn pump en weet zeker dat de organza van mijn japon aan stukken scheurt. Pas als ik weer rechtop sta, stevig in de armen van deze kordate gentleman in smoking, herken ik hem: “Obama!?” schreeuw ik ongelovig, door het geloei van de wieken heen. Ik schiet in de lach van de zenuwen, mijn nek begint te trillen…. “Welcome in the United States of Amerika!” brult hij terug. Hij knipoogt. We staan op een rode loper. Is dit echt? Hij heeft me vast, ik sta uit het lood, rechts 9 centimeter hoger dan links.

Die haag mannenpakken zijn dus bewakers, zo veel is duidelijk. De wieken veroorzaken een wervelwind die mijn rokken ongepast veel kanten op doen dartelen. Een van de bewakers geeft mijn schoen terug. Ik doe het martelwerktuig onhandig aan en hang ondertussen, in een poging mijn evenwicht te bewaren, aan de mauw van Obama zijn smoking, als een plotselinge wiekenwindhoos de rokken van mijn japon om ons beiden heen schroeft. Bijna vallen we allebei, maar Barack houdt stand en leidt me doelgericht naar een huisje, verder op het dak. “Let’s go inside!”, schreeuwt hij prettig directief, door het nog steeds helse kabaal van de nu langzamer draaiende wieken heen. Mijn poging om te doen alsof ik op hakken kan lopen, verzandt in een genant strompelen. We komen uit in een soort overloop en eindelijk is er rust, geen wind… aaaah….. verlossende stilte. Ik probeer met mijn handen te polsen hoe mijn haar op mijn hoofd moet zitten: coupe 220 Volt, vermoed ik. We stappen een lift in, die op een salon lijkt, samen met twee klerenkasten van bewakers. Het tintelt in mijn hoofd.

De salon zoeft naar beneden en Obama babbelt zodanig tegen me dat ik dat ik me meer op mijn gemak begin te voelen. “So you througt you just won a ‘special Street Lottery’?” spot Barack dan bijna, met een mysterieuze glimlach rond zijn lippen. Ik kijk hem vragend aan. We komen bijna ongemerkt tot stilstand en de deuren zoeven open. Vanuit de marmeren hal waar we nu staan, zie ik een prachtige, hoge ruimte met twinkelende kroonluchters, een diep rood, zacht tapijt, en sfeervol gedekte tafels, op gepaste afstand. Aanlokkelijk geroezemoes komt ons tegemoet. “Oh…”, zegt Obama dan en blijft ineens staan: “Before we enter, please accept this as a gift of honor.” Ik krijg een klein, groen doosje aangereikt “My wife thought they were made for you!” Ik open het doosje met trillende handen en voel mijn wangen rood worden. Twee briljanten, van acht millimeter doorsnede ieder, twinkelen mijn netvlies tegemoet. Ik krijg acuut tranen in mijn ogen.

“A lady like you should shine outside as you do inside”, zegt Barack dan en hij kijkt mij diep in de ogen. “Specially in a place like this”, voegt hij toe. “And specially at Christmas!” Hij helpt me de diamanten in mijn oren te doen. Ik weet niet wat me overkomt. Dan doet hij zijn rechterarm omhoog en vraagt: “May I?” Ik twijfel: “Just a moment”, zeg ik, terwijl ik richting toilet wijs. Hij knikt. Ik schop mijn martelschoenen uit, til alle rokken op, hol naar het toilet, doe op het toilet die verschrikkelijke panty uit, houd mijn polsen onder de koude kraan, reset mijn kapsel en make up, schud mezelf los en loop dan opgelucht terug. Ik voeg me weer bij Obama, recht mijn rug en leg tot slot mijn linker arm op Baracks rechter arm: “Yes please”, zeg ik dan, en er ontsnapt me een schaterlach. “I knew you would embarrass me”, zegt hij dan onderkoeld vooruitkijkend. We proesten het allebei uit.

Samen lopen we naar een sfeervol gedekte tafel voor twee. Wat een verademing dat alle gasten gewoon eten, kletsen, lachen en genieten en geen acht slaan op de president van de Verenigde Staten van Amerika, met een andere vrouw aan zijn zijde dan de vertrouwde Michelle. Zachte jazz muziek vult de ruimte. We strijken neer aan een prachtig gedekte tafel. Alles twinkelt en glinstert. De bewakers staan op gepaste afstand. Een kelner komt aangesneld met mousserend bleek roze in hoge champagne fluitjes. Barack heft zijn glas, ik ook. “To your qualities, Susana!”, zegt mijn disgenoot. “May they shine a bright light on this part of the Globe.” Ik ben met stomheid geslagen en lach wat duizelig. De glazen maken een tinkelend geluid als ze elkaar raken. Ik leef in een roes en heb geen idee wat er komen gaat. Ik had toch alleen een ‘bijzondere Postcode Loterij’ gewonnen?